Het is een luie zondagmiddag. Op Tv is een voetbalwedstrijd, op tafel staan chips, en mijn man en onze dochter van 13 rekken zich lui uit op de bank tijdens een reclamepauze. De wedstrijd wordt verder uitgezonden, of beter gezegd, er wordt gekeken naar de cheerleaders, …… de camera zoomt in op een schaars geklede blonde seksbom. Mijn dochter vraagt haar vader naar de tussenstand van de wedstrijd, maar zijn ogen zijn vastgekleefd aan het beeldscherm.

“Papa, ik heb je gevraagd wie er aan de winnende hand is. Heb je me eigenlijk wel gehoord?”. “”Eh, wat is er? Sorry schatje, ….zeg het nog eens.”

“Maakt niets uit papa. Laten we alleen maar naar de wedstrijd kijken.”

Enkele maanden later, het is laat op de avond, word ik wakker van het geluid van de TV in de huiskamer. Ik denk, “Hij kon waarschijnlijk niet slapen, omdat hij zich zorgen maakt over zijn baan. Ik zal hem vragen, of hij daarover wil praten, of er voor wil bidden.” Ik ga naar de huiskamer, en vind mijn man zittend op de vloer, en starend naar de TV. Juist als ik hem wil vragen, waar hij naar kijkt, raakt het mij als een donderslag bij heldere hemel; hij kijkt naar een uitzending over naakte vrouwen op een sekszender- in onze huiskamer!

Dat kan toch niet waar zijn…..Ik sta, als aan de grond genageld in shock en verschrikt, onmachtig om iets te doen. Mijn man weet niet, dat ik drie meter achter hem sta. Ik kan het beeld voor me niet wegpoetsen, en ik hoor mezelf zeggen: “Wat doe je?” Geschrokken springt hij op, en kijkt me boos aan, alsof ik een indringer ben in zijn fantasiewereld…… dan veranderd zijn gezichtsuitdrukking plotseling in schuldbewustzijn, en hij bromt: ‘Ik was aan het zappen op TV, en ben toevallig op het seks zender uitgekomen. ’

Indertijd had ik nog nooit over seksverslaving gehoord en wist niet, dat veel Christelijke mannen met porno vechten; in onze kerk had daar nog nooit iemand over gesproken. Ik vroeg een paar van mijn Christelijke vrienden, of ik me zorgen moest maken, maar deze meenden, dat daar geen reden voor was, het was maar eenmalig geweest. Ik had geen reden, om hen of mijn man niet te geloven, temeer omdat hij elke week naar de kerk ging, hij al jaren les gaf op de zondagsschool, zijn bijbel las, en vaak bad.

Mijn man hield zijn seksverslaving gedurende de eerste zestien jaar van ons huwelijk geheim, maar langzamerhand veranderde zijn gedrag, en we wisten, dat er iets ernstig fout was. Tijdens het avondeten zat hij er vaak stilletjes bij, staarde in de lucht, en zei vaak niets; hij was gewoonlijk te moe, gedeprimeerd, of in zichzelf gekeerd, om met iemand te praten.

Mijn man had misschien zijn verslaving verborgen, maar hij kon niet verbergen, wat zij hem- en ons- aandeed. Op een avond kwam onze inmiddels zestienjarige dochter bij me, ze huilde en zei: ‘Mama, met papa is iets totaal mis. Hij praat niet met mij, zoals andere vaders met hun kinderen doen. Als hij me vraagt, hoe mijn dag was, luistert hij helemaal niet naar mijn antwoord. Als we naar de kerk gaan, lijkt het net of hij alleen zit in een kamer vol mensen. Hij kijkt niemand aan. Mijn vrienden en vriendinnen vragen me, waarom hij zo is, en ze willen niet naar ons thuis komen. Als mijn leven zo wordt, dan wil ik niet leven…..en heb je gemerkt, dat papa op TV zijn ogen niet kan afhouden van cheerleaders en van andere vrouwen?’

Het is voor ons vrouwen moeilijk, om dit onder ogen te zien; geen enkele vrouw wil, dat haar man in zoiets verzeilt raakt. Het is pijnlijk, en het is moeilijk om andere vrouwen te vinden, die bereid zijn, om daarover te praten. Toen mijn dochter in een depressie raakte, met mogelijk gevaar voor zelfmoord, vatte ik al mijn moed samen, en confronteerde mijn man met zijn gedrag. Hij ging ermee akkoord, om pastorale zorg te zoeken, en we gingen samen in huwelijkstherapie.

Maar bij mijn dochter was de schade al aangericht, en zij zocht de liefde en aandacht, die ze van haar vader niet had gekregen, bij de verkeerde mannen. Toen ze achttien was, had ze haar eerste seksuele ervaring- ze werd verkracht tijdens een afspraakje. Dat was slechts het begin van haar zoektocht naar liefde bij egoïstische mannen, die haar alleen voor hun eigen genot gebruikten. Een jaar later wierp ze zich op een avond in tranen aan mijn voeten neer, en onthulde, dat ze in de prostitutie was beland. Mijn hart brak van verdriet en zorg, toen ik haar daar snikkend voor me op de grond zag liggen….. ik probeerde haar te laten opstaan en in mijn armen te nemen, maar ze stootte me weg. Ik vroeg me af, of ze dacht, dat ze zo besmeurd en vuil was, dat ze geloofde, dat nu niemand meer van haar kon houden, zelfs haar eigen moeder niet.

Toen ik mijn man vertelde, wat voor een tragische wending het leven van onze dochter genomen had, zweeg hij, hij kon me niet eens aankijken. Zijn reactie was, dat hij zich nog dieper in zijn isolement terugtrok. Dat duurde zo wekenlang, totdat ik het niet meer uithield, en hem in de huiskamer daarmee confronteerde.

“Ben je nog steeds bezig met porno en zelfbevrediging?”

Hij keek me niet aan, en zei geen woord. Na een huwelijk van 22 jaar wist ik genoeg.

Ik kookte van woede. “Jouw zwijgen is oorverdovend”

“Ik wil niet opnieuw tegen je liegen, maar ik kan je ook niet de waarheid vertellen”, antwoordde hij.

In een moment sprong ik over de zware eikenhouten tafel in de huiskamer: mijn man droop af in een hoek achter de tafel, en stond erbij, bevend en zwetend.

Na 22 jaren van bedrog was ik gebroken, en bereid deze man te doden, die seks aanbad in plaats van God. In plaats daarvan belde ik een vriendin, en vroeg haar, om mij naar een psychiatrisch ziekenhuis te brengen. Daar, omgeven door de koude muren en de reuk van desinfectiemiddelen werd mij duidelijk, dat ik afstand moest nemen van mijn man en moest gaan scheiden. Ik moest een nieuw leven zoeken, alleen.

Ik heb zoveel verloren door seksuele wellust en trots. Als je met verslaving vecht, geloof dan niet in de leugen, dat je met je wellust niemand anders verwond. Geloof alsjeblieft niet, dat je deze kwestie alleen kunt overwinnen. Ben er alsjeblieft niet bang voor, je tegenover anderen kwetsbaar op te stellen, en iemand de hele waarheid te vertellen, iemand die je kan helpen , omdat hij het zelf al heeft meegemaakt.

Mijn man heeft 3 keer aan een ontmoeting van een zelfhulpgroep meegedaan. Ik herinner me, hoe de leider van de groep op een zaterdagmorgen naar hem belde, en hem vroeg, hoe het met hem ging: nadat mijn man het telefoongesprek beëindigd had, zei hij: “Die kan de juiste vragen stellen…. Ik haat het, deze vragen te beantwoorden.” Mijn man ging nooit meer naar die groep terug, en hij is nu mijn ex-man.

Alsjeblieft, voor je je gezin verliest, zoek vandaag nog hulp.

Ik ben ermee akkoord gegaan, om mijn verhaal te vertellen, omdat wij Christenen over deze dingen moeten praten. Een tijdje terug werd tijdens een Tv uitzending “focus op het gezin” over dit thema gesproken, en ik kan nauwelijks in woorden uitdrukken, hoeveel dit voor mij betekend heeft: ik erkende, dat ik niet alleen was, en dat God bezorgt is om mij.